All these beautiful authentic pieces are traditional works - please reach out to the Kostrista family for details, sizes, orders and prices: infokostrista@gmail.com

De generaties van de Kostrista pottenbakkers, vanaf 1880, zijn:

Zak Kostrista (de Oudere)

Lluka Kostrista

Zak Kostrista (de Jongere)

Kostandin Kostrista (de Oudere)

Ligor Kostrista (de Huidige ;-) - still alive and kicking)

Zijn zonen: Konstantin (de Jongere) en Franko Kostrista (de Clay Cowboy- very alive)

Ze hebben samen reeds talloze objecten gemaakt, waarvan ze sommige zullen bewaren om toe te voegen aan de familiegeschiedenis, samen met de talloze andere werken waaraan ze met hun eigen handen ooit zijn gestart. Ligor's positieve energie wordt overgebracht in het vormgeven van aardewerk, in potten, kommen, borden, dienbladen, tegels, bekers en spaarpotten, gemaakt met een draaibank en door middel van mallen of sjablonen, of als kleinere gegoten objecten. 

Het atelier van de Kostrista familie bevindt zich in een groot wit huis met een houten poort en zelfgebakken pannen, aan de linkerzijde, zo’n 50m vanaf het begin in de Pal Xhumari straat. Er zijn geen huisnummers, maar iedereen kent Ligor en zijn zonen. De straat is gelegen in het verlengde van de kloosterstraat bij het oude Besa voetbalstadion. De familie woont hier ook, op de eerste en tweede verdieping van het pand. Het gelijkvloers en de gehele achterliggende tuin dienen als atelier en werkplaats, droogruimte en winkel. In totaal zijn er zo’n 380m2 aan ruimtes, georganiseerd volgens de noden van het werk. Binnenin is er aan de linkerzijde een salon en ontvangstruimte, en een expositie-kamer. In de hal, inkom en de Centrale gang naar de tuin zijn overal grote houten rekken geplaatst die dienst doen voor tentoonstelling, alsook wachtruimte en opslagrek voor afgewerkte of nog te bakken stukken. Verder gelegen is de klei-kamer, waar met ‘nat’ materiaal gewerkt wordt: het draai-gedeelte, met een ouder type voetdraaibank en diverse zelf gebouwde draaitafels en kneedbanken. Achterin is nog een ruimte waar materialen en mallen worden gestapeld, en tegenover de kleikamer is een voorraadkamer voor fragielere stukken en opslag van stoffen zoals gips, oxide, egoben enz.

Ligor (Gori) Kostrista voort alle processen zelf uit, van het extraheren van de grondstoffen - momenteel in de heuvels van Menge (Habiljave) - tot het stoken van de ovens en de verkoop. Omdat de klei zelf gewonnen wordt, zijn er in de tuin en de binnenplaats verschillende bassins gemaakt voor opslag van de diverse kleisoorten en materialen: steengoed, aarde, slib en gietklei worden in baden en grote stapels gescheiden en bewerkt. Bij elke opslagplaats vinden we ook de benodigde machines terug, om de klei te verwarmen, te verdunnen, te kneden, te persen, te mengen enz. Achter in de tuin bevinden zich 2 grote ovens, aan het einde een grote moderne gasoven (afkomstig uit de gesloten fabrieken - 4m lang, 2m hoog en 2m diep, aangedreven op gas en met instelbare temperatuur en afzuiging- en daartegenover een kleinere oven, die met zowel hout als gas of olie kan gestookt worden. In de tuin bevindt zich onder de schaduw van een vijgenboom een tweede grote werkplaats - in open lucht maar wel overdekt - voor het maken van producten met drukvormen zoals tegels, pannen en bakstenen. Het centrale gedeelte van de tuin is voorbehouden voor het openleggen van de werken en het drogen, voordat ze de oven in gaan. Het aardewerk is dus afhankelijk van de zon en het klimaat. 

Samen met zijn twee zonen maakt Ligor een enorme hoeveelheid en diversiteit aan ruw aardewerk. Collecties op vraag van consumenten (restaurants, winkels, tuincentra,…), maar ook traditioneel Albanees aardewerk en bouwmaterialen worden vervaardigd. Tijdens het communistische regime specialiseerde de grootvader van Ligor zich in het vervaardigen van porseleinen mast-toppen, voor de hoogspanningsdraden. Meer dan 49.000 stuks werden geproduceerd. In deze kleine werkruimte worden nu kachelstenen gemaakt en gebakken in de derde (en oudste) oven van het atelier: een raku-houtoven met stenen wanden een een reduceerklep, waarvan de schouw centraal door het huis loopt en als een soort centrale verwarming fungeert (verschillende modellen slingeren nog rond in de werkplaats als stille getuigen van deze periode).  De antieke houtoven wordt nog met grote regelmaat gebruikt voor stukken tot 980°, maar heeft geen hitteregeling, alles gebeurt op het (goed) gevoel.